Naar de hoofdinhoud Naar de voettekst

Alles moet weg

Studio Dries Verhoeven
vr 10 jan - zo 12 jan
In zijn nieuwste 'levende installatie' onderzoekt Dries Verhoeven winkeldiefstal.

Sinds de introductie van zelfscankassa’s neemt winkeldiefstal toe. Het inspireerde Dries Verhoeven tot het onderzoeken van de morele fricties van onze laat-kapitalistische samenleving. Hij ging in gesprek met 24 mensen die af en toe iets ‘vergeten’ te betalen, met dieven in detentie en met hen die diefstal beschouwen als een vorm van politiek verzet. De proletarische shoppers en zelfverklaarde Robin Hoods werden uitgenodigd zichzelf en de wereld waarin ze opereren te onderzoeken.

Click here for English

Tussen de brokstukken van de vrije markt ontdekte hij een groep cynische consumenten die het opportunisme van hun economische leefomgeving hebben geïnternaliseerd; waarom deugdzaam zijn als de wereld naar de knoppen gaat? Maar, net als de supermarkt tonen deze mensen zich voor de bühne vaak voorbeeldig, ethiek is meer een kwestie van imago.

‘Alles moet weg’ is een levende installatie die zes uur per dag doorlopend kan worden bezocht. In een galerie staat een replica van een supermarktgang, uitgerust met een groot aantal cctv camera’s. Een performer, gekleed in sneeuwwitje kostuum en varkensmasker, belichaamt de neoliberale consument. Isadora Tomasi, Annica Muller en Rosie Sommers spelen afwisselend. Bezoekers kunnen om de installatie lopen, tussen de producten naar binnen kijken, of via schermen de gebeurtenissen in de supermarkt volgen. Als surveillanten in een panopticum observeren zij het ‘verdachte subject’. In de verdediging van haar eigen gedrag fileert zij de contradicties van haar economische leefomgeving. De tekst is gebaseerd op de interviews met ervaringsdeskundigen en op de woorden van Jean Genet, Karl Marx, Ruben Östlund, Rachel Shteir, Mathild Clerc-Verhoeven en Slavoj Žižek.


Dries Verhoeven
Alles moet weg is een volgende episode in een reeks werken die Verhoeven maakte over de irrationale en onfatsoenlijke mens. In Ceci n'est pas... (2013) stelde hij, midden op straat, maatschappelijke ontkenningsmechanismen tentoon. In het spookhuis Phobiarama (Holland Festival 2017) stonden onze angstreceptoren centraal. In Happiness (2019) en The NarcoSexuals (2022) verkende Verhoeven de groeiende interesse in antidepressiva, drugs en seksueel exces. Die laatstgenoemde productie werd een publiekshit op het afgelopen Vlaamse en Nederlandse Theaterfestival, waar het was genomineerd voor de VSCD mimeprijs.  

 

Bezoekers kopen een ticket voor een tijdsslot, maar kunnen blijven zolang ze willen

Pers

“Een indrukwekkende allegorie van het moderne kapitalisme...De zorgvuldigheid grenst aan perfectie. Het publiek staat er bitter bij te grinniken.” Theaterkrant

“IJzersterke nieuwe theatrale installatie... De monoloog houdt het midden tussen een bekentenis en een aanklacht, en plaatst de toeschouwer in de complexe dubbelrol van begripvolle biechtvader en strenge surveillant.” NRC

“We worden cynisch en opereren moreel dubieus, net als het ons omringende systeem.” De Groene Amsterdammer

“Alles moet weg zit waanzinnig goed in elkaar. Dries Verhoeven behandelt grote morele kwesties aan de hand van een alledaagse ervaring.” Parool

Extra

English

Is stealing and looting the future?

In his latest "living installation," Dries Verhoeven explores shoplifting. The late-capitalist human tries to survive in a system that has lost its shine, with no alternative in sight. We, the visitors, can walk around the installation or peek from behind the products on the shelves into the aisle and catch a glimpse of the desperate consumer. How exemplary are we when we think we are unobserved? Since the introduction of self-checkout machines, shoplifting has increased. Dries Verhoeven saw it as a reason for investigation. He spoke with more and less affluent people who occasionally "forget" to pay, with thieves in detention, and those who consider theft as a form of resistance.

foto Karin Jonkers
foto Karin Jonkers
foto Karin Jonkers
foto Karin Jonkers
foto Karin Jonkers
foto Karin Jonkers
foto Karin Jonkers
foto Karin Jonkers
foto Karin Jonkers
foto Karin Jonkers

Team

concept en regie Dries Verhoeven performance Annica Muller, Isadora Tomasi bewegingsmateriaal ontwikkeld i.s.m. De performers, Rosie Sommers, Jana Jacuka tekst Dries Verhoeven n.a.v. interviews met ervaringsdeskundigen dramaturgie Hellan Godee, Miguel A Melgares geluidsontwerp Isadora Tomasi geluidsmontage Peer Thielen regieassistentie Didi Kreike hoofd techniek Roel Evenhuis decorbouw Niklas van Woerden communicatie Esra Merkel zakelijk leiding Lisanne Notermans, Ellen van Bunnik ondertiteling Casper Wortmann productie Ellen van Bunnik ('n More), Jitske Weijand met dank aan Yoni Vermeire, Dirk Verhoeven, Titus Duitshof, Karl Klomp, Rob's Prop Shop, Ellis Kat (Nieuw Dakota) mede mogelijk gemaakt door Fonds Podiumkunsten, Gemeente Utrecht