Karma

Panday is behoorlijk grappig, maakt moeiteloos contact met de zaal en wisselt flauwe grappen en onverwachte wendingen vlot en vaardig af. Daarbij ontziet hij ook zichzelf niet: bewapend met een karrenvracht aan zelfspot staat hij op het podium. Het is vrijwel onmogelijk om de innemende Panday niet als goodguy te zien, maar toch breekt hij in Karma af en toe opeens met die reputatie. Dat sorteert een interessant soort ongemak bij de toeschouwers, die Panday met plezier in hun morele verwarring laat rondzwemmen.  

Zeker naar het einde van de voorstelling toe bouwt de aimabele comedian steeds meer ruimte voor kwetsbaarheid in. Dat resulteert in een emotionerende en breekbare ode aan zijn vorig jaar plots overleden regisseur Wimie Wilhelm, met wie hij aanvankelijk aan deze voorstelling werkte. Panday toont zich hier oprecht ontheemd, wat de hele voorstelling met terugwerkende kracht van een nog diepere lading en betekenis voorziet.