Orphée et Eurydice

Na de plotselinge dood van zijn jonge vrouw reist de mythische musicus Orpheus af naar de onderwereld om Eurydice terug te halen. Eerst weigert ze met hem mee te gaan en haar bestaan in vergetelheid te verruilen voor het aardse tranendal, maar uiteindelijk volgt ze hem toch. Dan kijkt Orpheus achterom, en juist dat was hem uitdrukkelijk verboden. Weer verliest hij Eurydice. Gelukkig is er nog een kracht die dat ongedaan kan maken: de altijd zegevierende liefdesgod Amor geeft de treurende Orpheus zijn geliefde terug.

Christoph Willibald von Gluck (1714-1787) bracht het bekende Orpheusverhaal terug tot de essentie: een compact drama voor Orphée, Eurydice en L’amour. De Franse versie van zijn bekendste opera wordt maar zelden opgevoerd. Toch heeft deze bewerking uit 1774 muzikale hoogtepunten die in de twaalf jaar oudere Italiaanse versie ontbreken, zoals de Dans van de zalige geesten. Bijzonder is ook dat in deze Franse versie een tenor (in deze cast Samuel Boden) de hoofdrol zingt. Als regisseur is rising star Floris Visser (onder meer bekend van Opera Trionfo) aangetrokken.


In de pers
NRC / Kasper Jansen ★★★★★
" Een geweldige, maximaal gekwelde Orphée door Samuel Boden; expressieve Kristina Bitenc is Eurydice"
"Bij de Nederlandse Reisopera, die nu de Franse versie Orphée et Eurydice (1774) uitvoert, hervormt regisseur Floris Visser het werk van Gluck, zeker de traditionele, romantische kijk daarop. Het leidt tot een wonderschone veelgelaagde voorstelling, die dwingt tot nadenken, indringend, aangrijpend met een universele geldigheid."

DE VOLKSKRANT / Frits van der Waa ★★★★★
"De psychologische draai die Visser aan het Orpheus-verhaal geeft, is even liefdevol als intelligent uitgewerkt - én economisch. Licht zet de toon, lichaamstaal vertelt het verhaal, de kostuums zijn simpel. Het decor is een kaal rotslandschap, met als voornaamste kenmerk een gat in de grond. Dat dient als graf van Eurydice, als toegang tot de onderwereld en het is ook de bron waaraan Orpheus' hersenschimmen ontspringen. Dat wordt vooral duidelijk in een fantastisch ballet waarin hij in gevecht gaat met zes afsplitsingen van zichzelf."

THEATERKRANT / Henri Drost ★★★★★
"De mythe wordt zo door Visser teruggebracht tot een menselijk, al te menselijk drama. Het is schrijnend, het is rauw, het doet pijn. De verdubbelingseffecten in deze productie – ook het koor blijft, of het nu feestelijk, rouwend of furieus is, steeds hetzelfde – fungeren als een spiegel. Nee, we kijken niet naar een eeuwenoude opera, gebaseerd op een nog veel oudere mythe, we kijken naar het hier en nu, naar een gapend gat dat ons allemaal angst inboezemt."

De productie wordt gezongen in het Frans en is voorzien van Nederlandse boventiteling.