SONGOFSONGS

Facts 
> De beroemde bijbeltekst Song of Songs, of het Hooglied, wordt door theologen gedateerd op de 10e eeuw v. Chr.  
> De tekst wordt echter vaak in verband gebracht met de Hiëros gamos, het heilige huwelijk van tegengestelden: man-vrouw, god-mens, hemel-aarde, oost-west, vereerd als de rituele vereniging van de Sumerische godin Inanna met de god Dumuzi rondom 3000 v. Chr. Voortkomend uit een veel oudere heilige traditie kan het Hooglied dus worden beschouwd als een oeroude love song.  
> In lijn met de eco-feministische interpretatie, die stelt dat het Hooglied veel meer bezingt dan de menselijke heteroseksuele liefde, bewerkt BVDS Song of Songs als een liefdesspel tussen meervoudige en meersoortige lichamelijke verschijningsvormen. 
 
Biografie BVDS 
Het kunstenaarsduo Suzan Boogaerdt en Bianca van der Schoot werkt al samen sinds ze in 1999 afstudeerden aan de Mime-opleiding van de Theaterschool Amsterdam.  Ondanks dat hun werk diep verankerd is in de anarchistische traditie van de Nederlandse Mime, hebben ze een praktijk opgebouwd die verschillende kunstdisciplines combineert. Boogaerdt/VanderSchoot’s werk wordt vaak omschreven als fysieke performance en video-installatie ineen—een synergie tussen de podiumkunsten en de beeldende kunst. 
 
Hun werk leent zichzelf tot de grey space, de schemerzone tussen de black box en de white cube, waar ze zowel theatrale- als museale regels en conventies oprekken. Het duo creëert tussenruimtes waarin de homo digitalis haar lichamelijke gewaarwording kan trainen en handvatten krijgt om zich met haar off-line body te verbinden tot allerlei nieuwe (virtuele) werelden. Door een gender-bewuste lens onderzoeken ze hoe verschillende realiteiten, of het nu virtuele- of droomwerelden zijn, interfacen met de menselijke gebruiker.  
 
Boogaerdt/VanderSchoot stelt de vraag wie of wat het apparaat van het (menselijke) lichaam bestuurt, hoe dat de aard van het bewustzijn beïnvloed, en bijgevolg de totstandkoming van verschillende realiteiten. Het duo exploreert lichamelijkheid in al zijn verschijningsvormen en speelt met het idee van een lichaam als object. Daaruit volgt dat de menselijke performer niet als vanzelfsprekend centraal staat. Ze spelen met het vervreemdingseffect van o.a. gemaskerde figuren, cybors, poppen, avatars, en semi-gemechaniseerde karakters. Zo oppert Boogaerdt/VanderSchoot de vraag ‘Wat maakt ons menselijk?’ en faciliteren ze een herverbinding met de creatieve kracht van het leven zelf.