MONUMENTAAL

Over Sadettin Kirmiziyüz
Sadettin Kirmiziyüz is theatermaker, verhalenverteller en acteur. Het werk van Sadettin kenmerkt zich door een sterk autobiografisch en documentair karakter: hij put uit zijn persoonlijke leven en ervaringen om  – met humor en zelfrelativering – voorstellingen te maken waarin identiteit, migratie, discriminatie, politiek en de geschiedenis van zowel Nederland als de wereld een rol spelen. Zijn voorstellingen zijn vaak verhalende monologen, veelal ondersteund door (live)muziek. Hij maakte naam met voorstellingen over zijn familie zoals Somedaymyprincewill.com en voorstellingen over actuele thema's zoals radicalisering en discriminatie als De radicalisering van Sadettin K en Citizen K. Met zijn voorstellingen doorbreekt Sadettin de kaders van onze vastgeroeste denkpatronen.

Het Laatste Woord - aftertalk
Na een voorstelling ben je soms geneigd je af te vragen: Wat vond ik ervan? Maar: Wat heb ik eigenlijk gezien? of: Wat blijft je bij? zijn vaak vragen die een boeiender gesprek opleveren.

Na afloop van deze voorstelling organiseren we daarom Het Laatste Woord, een kort nagesprek onder leiding van een bevlogen gespreksleider, waarin toeschouwers hun eigen observaties en gedachten met elkaar uitwisselen.

Het woord is aan de bezoeker, zo leer je ook de ander kennen, je bent ook welkom om enkel te luisteren.

Het Laatste Woord is in de benedenfoyer van TR25, vrij voor publiek en gratis inclusief ‘n drankje.

Kirmiziyüz is gewoon een Nederlandse achternaam
Fragmenten uit NRC - Sander Janssens (02/02/23)
„Ik heb zeer gelovige ouders. Voor mijn moeder stond het buiten kijf dat God wist waarom dit gebeurde. Het komt wel goed, zei ze dan als ik haar belde vanuit de ic. Nee, dacht ik dan, dat wéten we niet. En mijn vader zei: nu moet je sterk zijn, laten zien dat je een man bent. Maar ik wilde niet alleen maar sterk zijn. Mag je in zo’n situatie ook even niet sterk zijn?”

“Ik wil me niet langer laten definiëren door het migratieverleden van mijn ouders.”
Nu wil hij definitief van de term ‘migrantenkind’ af. Want die is problematisch, stelt hij. „Als migrantenkind word je met een schuld opgezadeld die niet in te lossen is. Omdat je ouders alles zouden hebben opgegeven zodat jij een mooie toekomst hebt, heb je voortdurend het gevoel dat je moet presteren, succesvol moet zijn.”

“En als ik dan een migrantenkind ben, zijn mijn kinderen dat dan ook? Hoever gaat dat nog door? Ik wil dat het hier, bij mij, stopt: mijn kinderen zijn gewoon Amsterdamse kinderen.”

Maar wel met een opvallende achternaam: Kirmiziyüz. „Dat is gewoon een Nederlandse achternaam wat mij betreft. Oké, nog niet helemaal misschien, maar daar gaat het naartoe, dat moet. Net zoals sommige mensen nu Italiaanse achternamen hebben, dat is ook helemaal ingeburgerd.”

„Door deze voorstelling te maken, kan ik de gebeurtenissen van afgelopen jaar ook een plek geven. Zo kan ik er zeker van zijn dat het een functie heeft gehad: dat ik me hierdoor definitief heb gerealiseerd dat ik iets anders ga doorgeven aan mijn kinderen dan wat mijn ouders aan mij hebben doorgegeven.”