3S

In 2013 benadrukte Sidi Larbi Cherkaoui verschillende schakeringen van het paar als dyade, als een essentiële eenheid van het leven, in 4D, zijn suite van duetten. Nu, met 3S, richt hij zijn blik op het afgezonderde individu: eenzaam en toch onvermijdelijk verbonden met de wereld, aan de eigenheid en universaliteit van de habitats die ons voeden, in gevaar brengen en definiëren.

In 3S werkt Cherkaoui met drie vertrouwde dansers: Nicola Leahey, Kazutomi "Tsuki" Kozuki en Jean Michel Sinisterra Munoz, die voorheen danste bij Göteborgs Operans Danskompani, waar hij deel uitmaakte van Icon. Alle drie trekken ze onzichtbare lijnen tussen de landen waar ze vandaan komen - respectievelijk Australië, Japan en Colombia - en vormen zo een gigantische driehoek over de hele planeet, waarvan de hoeken ver uit elkaar liggen, maar waarvan de medianen ons allemaal raken. En dat geldt ook voor de thema's die ze in hun solo's behandelen.

Nicola Leahey uit zich via de krachtige teksten van de overleden dichteres Alice Eather, die spreekt over de doelgerichte wandaden van multinationals in oeroude bossen, een erfenis van de koloniale onderdrukking van Aboriginals.

Kazutomi Kozuki roept zowel individuele als collectieve trauma's op over een nucleaire ramp, over de schade die het aanricht aan mens en land, over de zichtbare en onzichtbare wonden die niet genezen.

Jean Michel Sinisterra Munoz toont weerspiegelingen van de guerrillaoorlog in Colombia - waarbij de allerjongsten als strijders ingezet werden - in het geweld van de burgeroorlog in Syrië.

Zangeressen Ghalia Benali, Patrizia Bovi en Tsubasa Hori voegen zich bij de dansers om een stem te geven aan de diepte van menselijke eenzaamheid en verdriet, maar ook om het te doorbreken. De beelden van filmmaakster Sabine Groenewegen fungeren als portalen die elementen uit de buitenwereld naar het podium overbrengen, of andersom?